Tot aan de rand – en dan?

Tot aan de rand – en dan?

Coaching is een uitnodiging. Je nodigt een client uit samen op avontuur te gaan. Samen kijk je op een nieuwe manier naar zijn of haar leven. De nieuwe perspectieven brengen inzichten, ruimte en nieuwe uitzichten. Maar niet zelden kom je ergens aan een rand. Er is inzicht, bewustzijn, misschien zelfs opluchting dat dingen eindelijk worden aangekeken. Maar dan… die rand en een aarzeling voor de sprong. Oeps, dat is eng.

En dat is begrijpelijk.

Want springen betekent loslaten.
Niet meer weten.
Je laten vallen in het onbekende.

De controle die jarenlang veiligheid gaf – hoe beperkt ook – moet worden losgelaten. En dat voelt kwetsbaar. Eng zelfs. Je weet wat je achterlaat, maar niet wat je zult tegenkomen.

Toch is die sprong essentieel voor echte transformatie.

De cliënten die wél durven springen, die de diepte in durven gaan, echt zichzelf durven tegenkomen – zij ervaren iets fundamenteel anders. Zij raken aan lagen die eerder onbewust bleven. Zij laten zich raken, zonder het meteen te willen oplossen. En precies daar ontstaat transformatie – daar leer je pas je ongepolijste authentieke Zelf kennen.

Want het is niet het inzicht alleen dat iets verandert.
Het is ook de leuning van je bekende ik durven loslaten … en gaan.

De sprong maken betekent dat je bereid bent je vertrouwde verhaal los te laten.
En dat je je openstelt voor het nieuwe wat zich nog mag ontvouwen – zonder dat je weet wat dat is.

Ik daag je uit en maak dat je je veilig voelt, maar aan jou de keuze of je springt.

Voor sommige coachees begint de reis pas echt aan de rand – ze gaan. Enthousiast glunderend en trots vertellen ze me van hun belevenissen. Want wat spannend is, is vaak ook leuk.

Durf jij de diepte in?