Mijmeren op wolken

Mijmeren op wolken

De Nederlandse wolkenhemels lijken nooit te vervelen. Even majestueus als veranderlijk hebben ze iets ongrijpbaars. We kunnen ze bewonderen en ze kunnen ons inspireren. Nou ja, voor het zelfde geld kunnen ze ons dwars zitten en kunnen we er tegen schelden. Hoe dan ook, ze zijn er gewoon. Maar zou je durven beweren dat je ze kent?  Zo ver zou ik niet durven gaan.  Maar wat zegt dat dan over de betekenis van het woord kennen? Wat is er voor nodig om iets of iemand te kennen? Wanneer ken je iemand? Mensen vertellen me dingen die ze niet aan hun levenspartner vertellen, maar ken ik ze dan? Nee, dat zou ik niet durven beweren. Dat brengt me terug bij de vraag, wat is kennen?

Zit kennen in de zintuigelijke informatie over iets of iemand? Ken je iemand wanneer je die hebt betast en geroken? Zit kennen in de causaliteit – hoe iets tot stand is gekomen? Ken je iemand wiens biografie je hebt gelezen? Zit kennen in de verwachting – wat iets kan betekenen? Ken je iemand wanneer je droomt over een toekomst samen? Of zit kennen in de beleving – het gevoel – wat de ander mij (aan) doet? Ken ik de ander omdat die emoties van boosheid, verdriet, blijheid of liefde bij mij heeft opgeroepen? Die laatste is interessant. De wolk roept ook emoties bij mij op. Ken ik de wolk omdat deze een emotie bij mij heeft opgeroepen? Zegt die emotie eigenlijk niet meer over mij dan over de wolk? Als ik geniet van de wolk, leer ik dan over de wolk of vooral over mijn genieten? Wordt dat dan werkelijk anders wanneer we de wolk voor een persoon vervangen?

We zijn zo gewend de ander verantwoordelijk te houden voor onze emotie. We Zijn geneigd te denken dat het de ander is die ons verliefd, verdrietig of boos maakt. Maar leren we niet net als bij de wolk meer over onszelf dan dat we de ander leren kennen? Zou het ons eigen leerproces kunnen helpen als we dat erkennen? Voor mijzelf heb ik besloten dat ik deze vraag alleen bevestigend kan beantwoorden. Daarom is voor mij iedere ontmoeting een samen leren, jij over jou en ik over mij. En wanneer we dat met liefde doen kunnen we ons samen verwonderen (en soms een beetje om onszelf grinniken 😉).